نقدها

ما هماهنگ شده ایم تصویری هولناک از زندگی تحت نظارت حکومت چین ترسیم می کند.

ژان پل سارتر در حقیقت و وجود سعی دارد مسئولیت انسان در قبال حقیقت و تاریخ را بررسی کند.

کتاب «ما هماهنگ شده‌ایم؛ زندگی زیر نظر حکومت چین» نوشته کای اشتریت ماتر با ترجمه مسعود یوسف حصیرچین توسط انتشارات ققنوس منتشر و راهی بازار نشر شد.

بسیاری از ما «محمدعلی ابطحی» را به عنوان یک فرد سیاسی می‌شناسیم. فردی که البته به ابزار تکنولوژی هم علاقه‌مند است و از اولین کسانی بود که وبلاگ نوشت یا از جلسات رسمی هیئت دولت زمان سیدمحمد خاتمی عکس منتشر کرد و با چاشنی طنز مسائل را بیان کرد.

ابطحی در سال‌هایی که کار اجرایی نمی‌کند دست به قلم برده و رمان «گذرِ خان» را به نگارش درآورده است. رمان داستان پسری را روایت می‌کند که پدر روضه‌خوان نابینایی دارد و بنابراین ناچار است همه‌جا او را همراهی کند.

در تاریخ هر سرزمینی لحظه‌هایی هست که عواملی چند دست به دست هم داده و نقاط عطفی فراموش ناشدنی را می‌سازند که بعدها به عنوان نقطه‌ی عزیمت شکل گیری یک تحول، چرخش و برگشتگاهی تاریخی و یا رخدادی با تاثیرات پایدار محسوب می‌شوند.

جهان در طول تاریخ آنقدر تغییر و تحول به خود دیده که مردم این روزگار حکمرانی فردی با اختیارات نامحدود و در عین حال غیر پاسخگو را برنتابد؛ بخصوص حکومتی که در قالبی غیرانتخابی (مثلا سلطنتی) و با انتقال قدرت به صورت موروثی اداره شود. پادشاهی بریتانیا یکی از قدیمی‌ترین حکومت‌های سلطنتی در اروپاست؛ اما چگونه است که در قلب اروپا، نظام‌هایی سلطنتی از این دست توانسته‌اند تا به امروز دوام بیاورند؟

دکتر جکیل و آقای هاید در سال ۱۸۸۶ نوشته شده، امروزه به عنوان یکی از معروف ترین آثار داستانی در گونه وحشت شناخته می‌شودکه نه تنها به عنوان اثری کلاسیک شده و جریان ساز بر ادبیات وحشت پس از خود تاثیر گذاشته، در سینما و تئاتر نیز بارها و بارها مورد اقتباس قرار گرفته است.

از نیمه دوم قرن بیستم بدین سو، در اکثریت قریب به اتفاق جنبش های اجتماعی که جهان شاهد آن بوده، دانشجویان حضوری پررنگ و کلیدی داشتند. جنبش سیاسی و اجتماعی اواخر دهه شصت نه تنها از این قاعده مستثنی نبود، بلکه دانشجویان چنان دست بالا را در آن داشتند که به عنوان «جنبش دانشجویی ۱۹۶۸» در تاریخ شناخته می‌شود

در نخستین دهه‌های قرن بیست و یکم، درست زمانی که اغلب فکر می‌کنیم دوران جنگ و خون‌ریزی تمام شده و زمان دموکراسی و صلح رسیده، چرا که هم سیاست‌مردان از تاریخ درس گرفته و هم توده مردم. اما زیادی خوشبین و دلخوش هستیم! یکباره به خودمان می‌آییم و می بینیم پشت این ظاهری که همه چیز خوش و خرم است، اقتدارگرایان در شکل و شمایلی تازه سروکله‌شان پیدا شده و قدرت را در دستان خود متمرکز کرده‌اند