نیروی نظامی عشایر در ایران

از آن‌جا که عشایر اغلب با دامداری گذران زندگی می‌کردند، نیاز فراوان به چراگاه برای احشامشان داشتند؛ و سران دولت‌ها، چون اغلب ارتش ثابت نداشتند، سخت نیازمند کمک نظامی عشایر و سواران ورزیدۀ آن‌ها در جنگ‌ها بودند. این نیاز دوسویه چاره‌ای جز همکاری و همزیستی برای دو طرف باقی نمی‌گذاشت. پس دادوستدی انجام می‌پذیرفت که در آن یک طرف سرباز می‌داد و طرف دیگر چراگاه. رابطه‌ای شبیه تیولداری شکل می‌گرفت و فقط جنس اقلام مورد معامله فرق می‌کرد. وابستگی فرمانروایان به این کمک نظامی زمانی کاهش یافت که آنان رفته‌رفته ارتش‌های ثابت با تجهیزات بهتر برای خود ساختند و نیازشان به سرباز موقت مرتفع شد.