دخترک تنهایی که به مجسمه‌ها زندگی می‌بخشد

یکی از آرزوهای بچه­‌ها این است که وقتی دست به وسایل­شان می­‌زنند، تبدیل شود به چیزی که آرزو دارند؛ مثل هفت برادرخواهر فناناپذیر که وقتی تصمیم می­‌گیرند از مسیر دریا به خانه بروند، دست به هرچی می­‌زنند تبدیل می‌­شود به وسیل‌ه­ای که بتوانند با آن روی دریا راه بروند. یکی کدویش را تبدیل به قایق می­کند و دیگری سوار شمشیرش می­‌شود تا با آن از روی آب رد شود. یکی دیگر از رویاهای بچه­‌ها یا حتی بزرگترها این است که هیچ وقت نمیریم؛ مثلا تبدیل شویم به خدای پریان و تا ابد بتوانیم زندگی کنیم؛ مثل قصۀ زن زیبایی که به ماه پرواز می­کند. چه خوب می­شد آدم­ خوب­‌ها به هر آرزویی که داشتند می­رسیدند. مثلاً چه می­‌شد اگر کسی آن بالا بالاها نشسته بود و هرچه دل­مان می­خواست به‌مان هدیه می­داد؟ مثل قصۀ اسب سفیدی که به ساز تبدیل می­شود. افسانه­‌ها پُر اَند از این قصه­‌ها؛ از آدم­‌هایی که مثل ابرمردِ مجموعۀ ما آن­قدر قدرت دارند که بتوانند آسمان را بالای سرشان نگه دارند؛ از دخترانی که تبدیل می­شوند به پرنده که بتوانند با پرنده‌­های دیگر گروه درست کنند و از دریا انتقام بگیرند تا دیگر کسی را غرق نکند؛ از زن­‌هایی که با مهربانی هرچه بلدَند به دیگران یاد می­‌دهند و ...

مجموعۀ افسانه­‌های مشهور چین را هم بچه­‌ها دوست دارند. هم بزرگ­ترها.

/Content/Images/uploaded/dokhtar tanha.pdf