پدیدار شناسی تجربه اخلاقی

در تمایز میان خصایص عملی و استعدادها، دیدیم که وجود خصیصه عملی خاصی به ما اجازه نمی‌دهد تا وجود استعداد خاصی را استنتاج کنیم؛ به عکس، استعدادهای مختلف یا سایر نیروهای انگیزشی که خود، استعداد نیستند، ممکن است موجب پیدایش چنین خصایصی شوند. حال، باید نشان دهیم ارزش اخلاقی‌ای که به خصیصه عملی خاصی نسبت می‌دهیم، ضرورتاً مطابق با منشأ خود، تغییر نمی‌کند.
این واقعیت، پیشاپیش به طور ضمنی، در برخی از ملاحظات پیشین ما نهفته است. برای مثال، خاطرنشان کردیم که ممکن است خصیصه عملیِ «پایبندی»، از استعداد درونیِ وفاداری یا از منشأهای دیگری همچون میل به اجتناب از سرزنش یا میل به حفظ سِمت خود، ناشی شود. وقتی چنین امیالی موجب پیدایش خصیصه راسخ پایبندی می‌شوند، به نظر من خودِ پایبندی، اخلاقاً خنثی تلقی نمی‌شود، بلکه به عنوان یک فضیلت در نظر گرفته می‌شود.

مطالعه بخشی از کتاب