آثاری که به معرفی پدیدارشناسی می‌پردازند، عموماً به دو شیوه نوشته شده‌اند. بعضی از این آثار به دلیل تکثر، و بنا به فرض، تشتّت آرای پدیدارشناسان ترجیح می‌دهند که افکار هر یک از پدیدارشناسان را مستقلاً مطرح کنند. مطابق با دیدگاه نویسندگان این آثار، نمی‌توان چارچوب عامی به دست داد که مورد اتفاق همۀ پدیدارشناسان باشد. در مقابل، بعضی دیگر از این آثار کوشیده‌اند چارچوب عامی برای کار پدیدارشناختی فراهم آورند، اما گاهی این چارچوب چنان محدود است که گنجاندن آرای بسیاری از پدیدارشناسان شاخص در آن مشکل است. نویسندۀ این کتاب، دان زهاوی، که خود یکی از پدیدارشناسان صاحب نظر است، راه دیگری پیش می‌گیرد و بنا دارد با تکیه بر اندیشه‌های ادموند هوسرل، مارتین هایدگر و موریس مرلو-پونتی، و نیز گاهی امانوئل لویناس، ژان پل سارتر و میشل آنری، و تأکید بر اشتراکات فکری آن‌ها، به شرح مسائل بنیادین و روش پدیدارشناسی (بخش اول)، تحلیل‌های پدیدارشناختی از بعضی موضوعات اساسی (بخش دوم) و نیز کاربست پدیدارشناسی در سایر رشته‌ها (بخش سوم) بپردازد. سعی نویسنده در همۀ این مباحث نشان دادن مبنا و بذر اندیشه‌های پدیدارشناسان پساهوسرلی در آثار خود هوسرل است. این کتاب علاوه بر معرفی پدیدارشناسی و خصوصاً رفع بعضی سوءبرداشت‌های رایج از آن، خواننده را با شیوه‌ای آشنا می‌کند که بسیاری از پدیدارشناسان هم‌روزگار ما به فلسفه‌ورزی می‌پردازند.
