نقدی بر رمان «بازی آخر بانو» : سایت ادبی فیروزه 1396/2/7

«بازی آخر بانو»، هم رمانی اجتماعی است و هم سیاسی. شاید چون هر جا حرفی از جامع انسانی زده می­شود، بی­درنگ سر و کله سیاست هم پیدا می­شود. این رمانِ بلقیس سلیمانی که سرگذشت زنی در حدود سه دهه از زندگی­اش است، داستان تحول و شدن است. گل‌بانو تحت تاثیر اختر قرار می­گیرد و پای در مسیری می­گذارد که تا آخر داستان هم‌چنان در آن قرار دارد. این تاثیر، از شخصیتی که جز گل­بانو، همه منحرفش می­دانند، آن قدر عمیق است که دختری روستایی را به استادیِ دانشگاه تهران می­رساند. گل­بانو با استعداد است، کتاب می­خواند، حرف‌های گنده گنده می­زند، جرات می­کند عاشق شود و… خلاصه در آن فضای بلبشو که بلقیس سلیمانی می­سازد، برای خودش انگار عالمی دیگر دارد. او به طنز به زمانه می­نگرد اما زمانه با او شوخی ندارد و مجبورش می­کند به خواست مادرش بله ­بگوید و عروس رها­می ­شود، همان کسی که نقطه مقابل گل­بانوست، ولی انگار گل­بانو را دوست دارد و بعدها وقتی داستان از زبان او روایت می­شود می­بینیم، واقعا هم این­طور بوده. اما زمانه یا شاید سرنوشت محتوم یقه رهامی را هم می­گیرد و او مجبور می­شود از گل­­بانو جدا شود. به قول معروف، دست بالای دست بسیار است. شاید هم هیچ یک از این حرف‌ها نباشد، و همه این‌ها فقط بازیِ زندگی باشد؛ یک بازی با قواعد خاص خودش، که تو مجبوری رعایت‌شان کنی و نقشی را که به عهده­ات گذاشته­اند، انجام دهی؛ خوشت بیاید یا نیاید. و گل‌بانو انگار این را می­داند و بازی می­کند. اما این بازی گاهی خیلی جدی می­شود و هم‌بازی­ها بی‌رحمانه برای رسیدن به امتیاز، بازی می­کنند… .