دوریس لسینگ در سال 2010 برنده جایزه ادبی نوبل شد . یک نویسنده انگلیسی که در سال 1919 متولد شد و احساسی صوفیانه دارد . خوانندگان ایرانی با آثارش بعد از اخذ جایزه نوبل بیشتر آشنا شدند . او در شرح احساسات و شخصیت زنان ، زبانی بسیار قدرتمند دارد . شخصیت اول رمان « اسیرِ خشکی » زن جوانی است که میان سرخوردگیهای سیاسیاش در حزب کمونیست و جمع همحزبیهای جوانش ، روابط فروپاشیدهاش با والدین خود ، ارتباطی عاطفی با رفیق همحزبیاش دارد و در بیان احساسات خود به عنوان یک زن ، سرگشته و در آستانه از خود بیگانگی است . « اسیر خشکی » در بحرانیترین دوران زندگی این شخصیت که دورانی پر فراز و نشیب از تاریخ معاصر جهان نیز هست ، روایتگر مسیری است که این زن میپیماید . در ادبیات بریتانیا برای « جین آستین » جانشینی سزاوارتر و قَدَرتر از « دوریس لسینگ » وجود ندارد . « اسیر خشکی » خاطراتی است که نه به جنبش کارگری و نه به سوسیالیسم جهانی بلکه به زنی به اسم « فلورا » تقدیم میشود که شاید بهترین و مهربانترین زن بوده است .
مطالعه بخشی از کتاب