کافه‌ای پر از اسم، حادثه، داستان - نگاهی به کتاب «کافه نادری» 1396/2/7

ابتکار – شماره 196

کسی که کتاب کافه نادری را پیش روی خود داشته باشد، مطمئناً بی‌تفاوت از کنارش نخواهند گذشت. چیزی که پیش از همه کتاب را قابل توجه می‌کند، نام و طرح روی جلد کتاب است. کافه نادری و عکس سیاه و سفید آن، حس نوستالوژیک خواننده را برمی‌انگیزد. همچنین فضای آشنا و دلچسبی را تداهی می‌کند که مربوط به طهران است. ابتدای کتاب با توصیف کافه شورع می‌شود که در جهت ساختن فضای حاکم بر آن در کل کتاب است. این فضاسازی با نثری زیبا شروع می‌شود اما در همه داستان ادامه نمی‌یابد. نویسنده در جمله‌بندی‌های ابتدایی ارکان دستوری را به هم ریخته و نثری زیبا و در خور کافه پدید آورده اما این به هم‌ریختگی در همه جا دیده نمی‌شود و این باعث می شود نثر کتاب کاملاً یکدست نباشد. همچنین تکرار بودها، که‌ها و راها در جاهایی که راوی شروع به برشمردن چند چیز می‌کند، اذیت‌کننده است. چند اشتباه هم در کار برد «که» در جمله‌بندی‌ها به چشم می‌خورد. ص 38 «او هم رفته بود تا روزنامه‌نگاری را با مجله هفتگی ویتادی اوجی شروع بکند که یک دروبین دستش داده بودند با کلی ضمانت که ازش گرفته بودند ...» یا ص 48 «و گفت که از یکی از قوم و خویش‌های مادرش جزو معدود تحصیل کرده‌های آکسفورد داست و در لند گروه مطالعاتی دارد.» همچنین نثر در چند جا مثل ص 49 شاعرانه می‌شود که البته شرایط ایجاب می‌کند فضای احساسی را می‌سازد.