روزنامه شرق
میان عموم، باور جاافتاده اى است که منتقدان، نویسندگان خوبى نیستند. همین باور معتقد است که منتقدان وقتى مى خواهند داستان بنویسند، نمى توانند شخصیت منتقد و تئوریک خود را هنگام نوشتن فراموش کنند و همواره سعى مى کنند تئورى هایى را که آموخته اند در داستانشان پیاده کنند. خوب در این میان چه کسى ضرر مى کند؟ معلوم است، خواننده که از خواندن یک داستان جذاب باز مى ماند.حتى اگر این باور را یک قاعده بدانیم، مثل همه قواعد تا استثنا نداشته باشد به قاعده تبدیل نمى شود. خانم «بلقیس سلیمانى» منتقد نام آشنا در اولین رمان خود به نام «بازى آخر بانو» انگار قصد به چالش کشیدن این باور عمومى را دارد زیرا که در رمان ۲۹۲ صفحه اى خود بیش از هر چیز به داستان گویى اهمیت مى دهد. در این رمان سرنوشت شخصیت اصلى، از گل بانو (نوجوانى یتیم در روستاى شمس آباد کرمان در انتهاى دهه شصت) تا خانم دکتر محمدجانى (استاد فلسفه دانشگاه تهران در ابتداى دهه هشتاد) پیگیرى مى شود. هر فصل از دیدگاه یک شخصیت خاص که در داستان اصلى نقش کلیدى دارد تعریف مى شود اما آنچه که مشخص است گل بانو محور ماجرا است. در این مسیر داستان نسلى که در جوانى انقلاب کرد و بیش از هر چیز آرمان هایش را زیست، ترسیم مى شود. نسلى که از میانشان چریک هاى چه گواراگونه، سوسیالیست هاى خداپرست، جهادگران جان برکف و سرداران جنگ بیرون آمد. پس طبیعى است که لوکیشن هاى اصلى رمان «بازى آخر بانو» همان لوکیشن هاى این نسل باشد: روستا، زندان، تریبو ن هاى خیابانى و دانشگاه. نسلى که انگار هنوز فرصت نکرده است داستان هایش را تعریف کند. نسلى که پرشتاب همه نوسانات دهه پرتلاطم شصت را ترسیم کرد.مطمئناً رمان خانم سلیمانى براى این نسل نوستالژى هاى خاص خود را دارد اما دیگران هم دست خالى برنمى گردند زیرا نویسنده سعى نمى کند به کسى حق بدهد بلکه توجه و سعى اصلى اش را بر این نکته هموار کرده است که تنها آدم ها و شرایطشان را ترسیم کند. اگرچه که مى شود در جلد یک منتقد فرو رفت و درباره رمان از منظرهاى دیگرى هم صحبت کرد و نکاتى را وارد دانست اما هرچه هست، بازى آخر بانو که آن را انتشارات ققنوس منتشر کرده، رمانى خواندنى است. به ویژه اینکه نویسنده براى پایان داستانش غافل گیرى هاى خاصى را هم پى ریزى کرده است.
