روزنامه کارگزاران
باید در همین ابتدا به همت سترگ سیاوش جمادی دست مریزاد گفت که پس از کتاب گرانقدر «هوسرل در متن آثارش» اثر عبدالکریم رشیدیان، مجددا فارسی زبانان را با جهان فکری بنیان گذاران دو جریان اصلی پدیدارشناسی، هوسرل و هایدگر، آشنا کرده است.
به زعم جمادی، در این پژوهش او صرفا بازخوانی و تکرار پژوهش های غربی و آموزش ملانقطی وار اندیشه ها را فرادید نداشته است. بلکه کوشیده تا زمینه های تاریخی، فرهنگی و زندگینامه ای پیدایش و بالش پدیدارشناسی را از فرانتس برنتانو و حتی از مباحث حکمت مسیحی و اسلامی قرون وسطی پی گیرد و جهان پدیدارشناسان را در مناسبت با متن و زمینه تاریخی و زندگینامه ای آنها و در بستر چالش های فلسفی و غایات روشنفکران اروپایی موضوع پژوهش قرار دهد.
جمادی درباره اینکه چرا به پژوهشی چنین سترگ دست زده و در عوض به ترجمه یکی از تاریخچه های پدیدارشناسی نپرداخته می نویسد، بر این باورم که اگر ترجمه را بیشتر به آثار اصلی پدیدارشناسان“ معطوف کنیم و خود شخصا پژوهش، تحلیل و نقادی را به عهده بگیریم، تماس ما با این جنبش فلسفی جدی تر و زنده تر از وقتی است که صرفا تحلیل ها و پژوهش ها را ترجمه می کنیم بی آنکه آثار اصلی را به فارسی برگردانده باشیم، چرا؟
چون از این طریق ما خود نیز همراه با خوانش و بعضا بازنوشت متون مستقیما با ادیسه فکری و ذهنی نویسندگان همسفر می شویم“ وقتی که پرسش از متون فلسفی و کشمکش با آنها همبسته وجود ما و انگیخته مسائل اکنونی و اینجایی ماست، مجال تفکر، تحلیل و انتقاد جدی فراهم تر و زبان و بیان پژوهش برای مخاطبان گویاتر و آشناتر خواهد بود. اگر این دیالکتیک امر کلی و امر جزئی فرادید باشد، لاجرم سرچشمه و برآمدگاه فلسفه ورزی و تفکر در آنچه جهانی و انسانی است آن وضعیت و موقعیتی باید باشد که ما هم اکنون و در اینجا با آن درگیریم.
برگردان آثار فلسفی به زبان فارسی البته بسی ارزشمند است، اما ارزشمندتر آن است که بتوانیم از طریق شرح و نقد به زبان خودمان این آثار را گویاتر و شفاف تر کنیم. بدینسان هم خود و هم مخاطبان خود را به تفکری فراتر از گردآوری معلومات و کسب فضل فراخوانده ایم».نویسنده دانشور به درستی اشاره کرده است که پدیدارشناسی بیش از هر چیز، دفاع از شیوه درست و آزاد تفکر است که بنیادی ترین راه رهایی از جهل و جزمیت و از بحران و انسداد فکری و فرهنگی است.بخش اعظم این کتاب به هایدگر اختصاص یافته است و در کل مطالب مربوط به هایدگر چند برابر مطالبی است که به هوسرل مربوط می شود.
در بخش های نخست کتاب کوشش شده مبانی و مضامین پدیدارشناسی هوسرل و پیوند این پدیدارشناسی با پدیدارشناسی هایدگر بررسی شود. پدیدارشناسی هایدگر در بوته نقد و مقام زبان و انسان به نزد هایدگر متقدم و متاخر و“ قریب به 150 صفحه را به خود اختصاص داده اند.
«نامه ای در باب اومانیسم» به طور خاص در چند فصل شرح و تفسیر شده است. کتاب حاضر از 10 فصل تشکیل شده که عبارت است از؛ تمهیدات، مبانی و نتایج پدیدارشناسی هوسرل، پدیدارشناسی بعد از هوسرل، هوسرل و درخشش شاگرد سرکش، پدیدارشناسی هرمنوتیکی و هستی شناسی بنیادین، بنیادهای هستی انسان، گسترش پدیدارشناسی هرمنوتیکی و نقد آن، هایدگر و مسئله عمل؛ از نازیسم تا وارستگی، زندگی و اندیشه هایدگر پس از جنگ و سرانجام، پایان یک آغاز.
