هزار و یک داستان (شاه پری) 1399/1/20

نقد غیر منصفانه ایست. رمان شاه پری یکی از بهترین رمان‌های نشر ققنوس است. انگار منتقد چشم دیدن زیبایی های این اثر را نداشته و بدون آنکه چیزی از ساحت نقد بداند در مورد کتاب این نقد تند و تیز را نوشته است. نوع روایت و تصویر سازی های این کتاب خلاقانه است و اتفاقا پرداخت شخصیت، مخصوصا در مورد شاه پری خیلی خوب رقم خورده است. حوادث پی درپی نه تنها خواننده را زده نمی‌کند بلکه برعکس پرکشش است و باعث شده موتور داستان بر عکس رمان‌های مرسوم ایرانی در حرکت باشد و خواننده را مجذوب خود کند. این خاصیت رمان‌های ماجرا محور است و گمان می‌کنم این نقد حق مطلب را در مورد این کتاب ادا نکرده. نقد اصولی باید منصفانه باشد و تا جایی که بنده این کتاب را خوانده ام ویژگی‌های مثبتش بر ویژگی‌های منفی‌اش می‌چربد. نویسنده آنقدر قلم خوبی داشته که خواننده نتواند کتاب را زمین بگذارد.  و به نظرم یکی از رمان‌های خوب چند سال اخیر همین رمان شاه پری است. بومی نگاری ویژگی دیگر این رمان است که شما را با قسمتی از ایران که نویسنده به عنوان لوکیشن انتخاب کرده آشنا می‌کند. قسمت‌های مربوط به عراق و ایلام کاملا ملموس و عینی روایت شده و من به عنوان خواننده تصاویر این رمان را تا هنوز در ذهنم دارم. وقتی نقد مجله جهان کتاب را دیدم وظیفه‌ی خود دانستم که نظرم را بنویسم.

به نظر منتقد کتاب رو سرسری خونده باشن چون اون بخشی که نوشتن همه این اتفاق ها شب عروسی ناهید افتاده درست نیست. فقط مرگ پدر محمد تو شب عروسی اتفاق می افته. تعجب می کنم چرا از نکات مثبت زیادی که کار داره گذشتن و این نقد رو نوشتن. با این شیوه پیش برید همین چند تا کار خوبی هم که به ندرت میاد تو بازار کتاب نابود می کنید. خوانندگان رو با نوشتن نقد ناشیانه از خوندن کتاب باز می دارید. نوشتن نقد قد کار هر کسی نیست. سواد می خواد که اکثر منتقدین ندارن و فقط صفحه سیاه می کنن. نویسندگان هم همین طور. رمان ایرانی نابود شده. هر چند خودم طرفدار ترجمه هستم اما این کتاب راضیم کرد انصافا. حداقل به اون شکلی که رمان های ایرانی ضعیف هستن نیست و تا آخر می خونیدش و لذت می برید. به امید کتابهای خوب و نقدهای خوب.