رونمایی از سه کتاب جدید علوم انسانی در نمایشگاه کتاب 1398/2/3
منبع: خبرگزاری کتاب ایران
سه‌شنبه ۳ اردیبهشت ۱۳۹۸
.........................
به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) کتاب «به چه فکر می‌کنیم وقتی به فوتبال فکر می‌کنیم.» یکی از این عناوین است؛ فوتبال درباره خیلی چیزهاست، چیزهای پیچیده، متناقض و متعارض بسیار: حافظه، تاریخ، مکان، طبقه اجتماعی، جنسیت با تمامی تنوع پُرمسئله‌اش، هویت خانوادگی، هویت قبیله‌ای، هویت ملی، ماهیت گروه‌ها، هم‌گروه بازیکنان و هم‌گروه طرفداران و ... .
در این کتاب سایمون کریچلی با تکیه بر مطالعات حرفه‌ای‌اش در فلسفۀ قاره‌ای و مشاهدات و تجربیات شخصی‌اش از مربیان فوتبال، بازیکنان و طرفداران نشان می‌دهد که چرا فوتبال محبوب‌ترین ورزش این کرۀ خاکی است.
«بذرهای نابودی» نیز یکی دیگر از عناوین جدید ققنوس است: عرصه محصولات «دستکاری‌شده ژنتیکی» که در زبان فارسی برایشان از معادل «تراریخته» استفاده می‌شود موضوعی مناقشه‌برانگیز است که در سال‌های اخیر در کشورمان و در سراسر جهان توجه گسترده‌ای به آن‌ها نشان داده است. این کتاب خواننده را با مراحل، پیدایش، رواج و خطرات مواد غذایی دستکاری‌شده ژنتیکی آشنا می‌کند و از سیاست‌های پنهان پرده برمی‌دارد. همچنین این کتاب گسترش و تکثیر تراریخته‌ها را ردیابی می‌کنند که اغلب از طریق سرکوب سیاسی، فشار دولتی، کلاه‌برداری، دروغ و حتی قتل صورت گرفته است. ویلیام انگدال خواننده را به درون دالان‌های قدرت، به پشت پرده آزمایشگاه‌های علمی، به پشت درهای بسته در اتاق جلسات شرکت‌ها می‌برد. بعد از خواندن این کتاب تصمیم‌گیری برای انتخاب سبک زندگی و رژیم غذایی سالم با خودتان است.
ققنوس همچنین کتاب دیگری را با عنوان «آنگه که خود را یافتم» در نمایشگاه کتاب رونمایی می‌کند. این کتاب شرح حال و سفری درازمدت از زندگی هشتاد و شش‌ساله اروین یالوم به قلم خود اوست. جدا از زندگینامه نویسنده در این کتاب، هنر یالوم در در هم بافتن داستان‌های به‌یادماندنی درمانجویان و روایات شخصی عشق و حسرت به‌خوبی نمایان است. او با به تصویر کشیدن آسیب‌پذیرترین بخش‌های درونی خود از زندگی شخصی‌اش پرده‌برداری می‌کند.
تعمق یالوم درباره غم‌ها، شادی‌ها، یأس‌ها، شکست‌ها و دستاوردهایش و بازتاب آن‌ها از ما دعوت می‌کند تا به درون «خود» و آنچه در زندگی برای ما «معنا» دارد سفر کنیم. با خواندن این کتاب می‌آموزید که چگونه باید همواره کاوید و فرا گرفت و رشد کرد و با حداقل حسرت به زندگی معنا بخشید، چرا که به قول خود او: «از آن‌جا که ما تنها یک شانس برای زیستن داریم، باید کامل زندگی کنیم و با حداقل حسرت و پشیمانی آن را به پایان ببریم.»
