ایبنا
کنراد این رمان را در سال ۱۹۰۴ میلادی با نام انگلیسی «Nostromo» نوشته و منتشر کرده است. ماجرای این رمان در شهر معدنی «سولاکو» اتفاق می‌افتد.
کنراد خود توضیح داده است که ایده نوشتن رمان «نوسترومو» چگونه به ذهنش رسید. او از یکی از دوستان صمیمی‌اش درباره ملوانی در آمریکای جنوبی داستانی می‌شنود. در این داستان، ملوان واقعی مردی پست است که دست به دزدی نقره می‌زند و حتی به هنگام مستی و از خود بیخودی در مورد این کارش لاف هم می‌زده. ملوان در حضور همه فریاد می‌زده که علت پولدار شدنش کارکردن با کشتی کوچک نیست، بلکه هر از گاه به گنجینه‌ای که ربوده سری می‌زده و کمی نقره از آن برمی‌داشته و می‌فروخته. کنراد شرح می‌دهد که مدتی درگیر این داستان بوده تا سرانجام به این نتیجه می‌رسد که این شخصیت در رمانش نباید حتمی شخصیتی منفی باشد، بلکه برعکس، می‌تواند قهرمانی محبوب و مردمی باشد، مردی با معیارها و اخلاق خاص خود.
سمی، مترجم این کتاب، در مقدمه‌ای کوتاه که برای «نوسترومو» تالیف کرده درباره این رمان می‌نویسد: «نوسترومو» در حقیقت بررسی عمیق و نیز ظریف تاثیرات فاسدکننده سیاست و منافع مادی بر روابط انسان‌ها است. شخصیت‌های رمان نوسترومو، پنداری هردیک صاحب تاریخی مجزا و منحصر به فرد هستند.»
وی در این مقدمه نثر این رمان را از دیگر آثار کنراد متفاوت دانسته و نوشته است: «برای مثال نوعی تفاوت میان نثر نوسترومو و نثر «دل تاریکی» مشهود است. از این نظر، نوسترومو و معدودی از آثار دیگر کنراد را می‌توان در دسته دیگری گنجاند. نثر این آثار در عین آن‌که چون همه آثار این نویسنده سنگین است، ساده و زودفهم هم هست.»
تئودور یوزف کنراد کورزنیووسکی (Teodor Jozef Konrad Korzeniowski) معروف به جوزف کنراد (Conrad, Joseph)، نویسنده انگلیسی زبان لهستانی تبار، در سال ۱۸۵۷ میلادی متولد شد.
این نویسنده در بیست سالگی و بدون اینکه کلمه از زبان انگلیسی آموخته باشد، به بریتانیا سفر کرد، اما در طول عمر 67 ساله خود، به یکی از برجسته‌ترین رمان نویسان زبان انگلیسی تبدیل شد.
کنراد در لهستان و در خانواده ملاکان اصیل زاده شد. پدرش مرد ادب و نمایشنامه‌نویس و مترجم آثار انگلیسی و فرانسوی بود که به سبب فعالیت های میهن‌پرستانه در ضمن جنگ با روسیه به این کشور تبعید شده بود. مادر جوزف بر اثر فرسودگی از رنجهای دوره تبعید، در ۳۴ سالگی درگذشت و تربیت جوزف در سال ۱۸۶۹ میلادی و پس از مرگ پدر به عمویش سپرده شد.
کنراد در نوجوانی تمایل خود را به دریانوردی ابراز کرد و در ۱۸۷۴، در ۱۷ سالگی به این شغل قدم گذارد، به بندر مارسی در فرانسه رفت و چندین سال را در کشتیهای بازرگانی، دریاها و اقیانوسها پیمود و نه‌تنها با دریانوردان معاشرت کرد بلکه این سابقه باعث شد که تقریبا در تمام آثار او که بعدها خلق شد، ردی از دریا و دریانوردی باقی بماند.
کنراد بی‌آنکه کلمه‌ای انگلیسی بداند، در ۱۸۷۸ مارسی را به قصد انگلستان ترک کرد. در انگلستان نیز مدتها در قسمت کشتیهای تجاری میان سنگاپور و بورنئو رفت و آمد کرد، از معبرهای خطرناک گذشت و از بیماری شایع وبا جان سالم به در برد، اما به بیماری روماتیسم دچار گشت. در ۱۸۸۶ به تابعیت انگلستان درآمد و به رمان‌نویسی روی آورد.
اولین رمانش را در ۱۸۹۵ با عنوان «دیوانگی المه یر» (Alamyer’s Folly) انتشار داد. این کتاب در ایران با نام «حماقت‌خانه آلمایر»، به ترجمه حسن افشار انتشار یافته است.
اگرچه زبان انگلیسی برای کنراد زبانی بیگانه بود و او در ضمن نوشتن با دشواری های فراوان روبرو می‌شد، با کوششی ستایش‌آمیز موفق به فراگرفتن کامل زبان و انتخاب سبکی خاص گشت که کتابش را با موفقیت بسیار همراه کرد و او را بر آن داشت تا همه آثار خود را به زبان انگلیسی بنویسد.
کنراد در طول عمر خود ۲۱ رمان، ۲۷ داستان کوتاه و چهار سفرنامه تالیف کرد. وی در سوم آگوست سال ۱۹۲۴ میلادی، در ۶۷ سالگی و بر اثر بیماری رماتیسم که سال‌ها از آن رنج می‌برد، دیده از جهان فروبست.
در ایران مترجمان چون صالح حسینی، کیومرث پارسای، احمد میرعلائی، حسن افشار و پرویز داریوش، به ترجمه آثار این نویسنده پرداخته‌اند و بیش از ۱۵ جلد کتاب از آثار او را به فارسی ترجمه کرده‌اند.
از میان این کتاب‌ها می‌توان به آثاری چون : «حماقت خانه آلمایر»، «دل تاریکی»، «از چشم غربی»، «رهایی»، «لرد جیم»، «مامور سری» و «جوانی» اشاره کرد.
ترجمه سمی از رمان «نوسترومو» در ۵۱۹ صفحه چاپی منتشر و روانه بازار کتاب ایران شده است.
