:رویای جادویی: نقد کتاب هفته بر خواب های گمشده 1396/2/7

گاهی خوابیم و خواب می‌بینیم که بیداریم و گاهی بیداریم اما خوابیم . خواب های پیوسته ما از خوابی به خوابی دیگر بدل می‌شود و درخلال همین خواب های زنجیره وار است که زندگی مان شکل می گیردبی آن که عاقبت متوجه شویم آن لحظه که گذشت ،‌آن دمی که فروشد و خورشیدی که رفت و آمد ،‌خواب بود یا رویای خوابی واقعی . خواب های گمشده در جریان همین خواب های همیشه جادویی ، زندگی مردی را روایت می‌کند که انگار جایی همین میان خوابیده است اما گاهی بیدار می‌شود ، چیزی می‌گوید و زندگی خود را بیدار می‌کند و عاقبت کاملا بیداز می‌شود. روایت داستان در فصل های مختلف و در زمان های متفاوتی شکل می گیرد، درواقع ترتیب زمانی و مکانی مرتبی برای رویدادها وجود ندارد و ما باید با درکنار هم قرار دادن تکه ها ی این جورچین زمانی ومکانی به تصویر زندگی"نادو" شخصیت اصلی داستان برسیم .

نادو پس از طی سال ها و با گذر از مسیر زندگی ، با خانه ای سرشار از خاطرات کودکی ،‌نوجوانی و جوانی پس از آن که به جنون و دیوانگی و آلزایمر متهم می شود،‌مدتی را تنها سپری می‌کند و به باز سازی یادهای خفته در ذهن مغشوشش می‌پردازد. ذهن پر دغدغه ای که با شعر و نقاشی و داستان در جست وجوی جایگاه و ثباتی راضی کننده است و عاقبت انگار تنها داستان زندگی اش او را به ثبات می‌رساند.

او که از زمان دیدن چشم های تهی از حس گل خانم مادربزرگ محبوبش در هنگامه مرگ ، به خلأیی با همان حس و حال فرورفته است ، با یافتن صندوقچه قدیمی پر از عکس ها و قطعا یادگارهایی از گذشته دوردست به جهانی می‌رود که تنها در ذهن او معنا و وجود می یابد؛ جهانی پر از واقعیت های همیشگی ولی معلق در اوهام و حل شده در خواب هایی با چشمان باز و بسته . در این جهان ذهنی ، خانواده او همواره حضور دارند_ چه در گذشته ای بی زمان وچه در زمان روایت _ خواه حضوری زنده و فیزیکی و خواه حضوری معنوی و رویایی که از خصوصیات ویژه جهان ذهن اوست . فضای فوق العاده صمیمی که نویسنده آفریده است به ملموس بودن و باور پذیری این جهان و همگون و اتفاقات آن بسیار کمک می‌کند. هم از نظر فضایی که داستان در آن حادث می‌شود یعنی خان های قدیمی با خاطرات زنده و نشاط آور آن و عادت های بسیار ملموس آدم های خانواده و این فضا ، و ذکر نکات جالبی از خصوصیاتشان در کوتاه ترین و بارزترین جملات که پیش زمینه ذهنی لازم جهت شخصیت پردازی و هم ذات پنداری را برای مخاطب به سادگی فراهم می‌کند.با این که در مورد بسیاری از شخصیت ها چند جمله کوتاه بیشتر نمی خوانیم اما احساس می کنیم مدت هاست آن ها را می‌شناسیم ، بر خلاف نادو که با وجود این که در تمام مدت افکارش را می‌خوانیم ، اما نکته چندانی از عقایدش بروز نمی‌کند و در هاله ای دست نیافتنی از ابهام باقی می‌ماند.

نثر وحید ساده و صمیمی است و به انتقال حس شخصیت شاعر پیشه داستان به مخاطب کمک شایانی می‌کند درحالی که جملاتی با مایه های توصیفی به خلق فضایی عینی و تصویری می‌انجامد.

شیوه جذاب روایت او از ماجرا در عین حال که خواننده رابه فکروامی دارد ، اصلا ملال آور نیست واو زا به خواندن ادامه ماجرا برای کشف حقیقت روایت و داستان تشویق می‌کند تا در نهایت دریابد خواب های دنیا نادو، او را به کجا می کشاند.