کتاب «هنر برقراری ارتباط» نوشته تیچ نات‌هان را مهین خالصی ترجمه کرده و انتشارات ققنوس آن را در سال 1393 روانه بازار کتاب کرده است.
این کتاب از 9 بخش تشکیل شده است که غذای ضروری، برقراری ارتباط با خود، کلیدهای برقراری ارتباط با دیگران، شش ورد برای گفتار محبت‌آمیز، وقتی که مشکلات پیش می‌آیند؟، ارتباط آگاهانه در محل کار، ایجاد جامعه در جهان، ارتباط ما، استمرار ما است و تمرین‌هایی برای روابط محبت‌آمیز بخش‌های آن را تشکیل می‌دهند.
تیچ نات هان، راهب بودایی، فعال اجتماعی و نامزد جایزه صلح نوبل با به کار گرفتن تجربه کاری‌اش با زن و شوهرها، همکاران و درگیری‌های بین‌المللی، عناصر سازنده روابط سالم و آگاهانه را فاش می‌کند. این کتاب سرشار از داستان‌های الهام‌بخش و تکنیک‌های عملی پنج گامی را شرح می‌دهد که ما برای ارتباط با خودمان، ایجاد همدلی و روابط‌مان در خانه، در محل کار و در دنیایی وسیع‌تر لازم داریم. همه ما انسان‌ها نیاز داریم که با یکدیگر ارتباط برقرار کنیم. چگونه می‌توانید تشخیص دهید ارتباط سالم چیست و کدام ارتباط سمی است. انرژی تمرکز حواس عاملی ضروری در ارتباط سالم است.
تمرکز حواس ایجاب می‌کند قضاوت را رها کنیم و از تنفس و بدن‌مان آگاه باشیم و به آنچه در اطراف‌مان می‌گذرد توجه کامل داشته باشیم. این امر کمک‌تان می‌کند دریابید آیا فکری که تازه ارائه کرده‌اید سالم یا ناسالم، دوستانه یا غیردوستانه است.
وقتی به حرف‌هایی که دیگران می‌زنند گوش می‌کنید، دارید آن مواد سمی را مصرف می‌کنید. به همین دلیل است که تمرکز حواس در صحبت کردن و همین‌طور گوش کردن بسیار مهم است.
کتاب تاکید می‌کند اجتناب از گفت‌وگوهای سمی ممکن است دشوار باشد، به‌خصوص در محل کار. اگر با چنین مشکلی روبه‌رو هستید، مواظب باشید. باید آگاه و محتاط باشید تا این نوع درد و رنج‌ها را جذب نکنید.
وقتی به این شیوه گوش می‌کنید، همدلی از شما محافظت می‌کند و شخص مقابل شما هم کمتر عذاب می‌کشد. کتاب می‌نویسد: «داشتن لحن محبت‌آمیز هزینه‌ای ندارد. آیا فقط باید الفاظ‌مان را با دقت انتخاب کنیم تا بتوانیم از صمیم قلب با یکدیگر - با خودمان - در این عصر نوین تکنولوژی ارتباط برقرار کنیم؟ چگونه می‌توانیم تشخیص دهیم کدام ارتباط برای ما خوب و کدام یک زهرآگین است؟»
تیچ نات هان می‌گوید که ما باید الفاظی را به کار ببریم که عدم‌تبعیض، گذشت، درک، حمایت و محبت را برساند. اینکه بتوان با به کار بردن گفتار محبت‌آمیز چیزی را عنوان کرد یا حتی نوشت بسیار رهایی‌بخش است.
در زندگی روزمره ماشینی که خواه یا ناخواه همه درگیر آن هستیم این راهی بسیار الزام‌آور و ضروری است. ما باید به مردم کمک کنیم که حقیقتی را که ما در گفتارمان داریم، درک کنند.
وقتی مردم درک کنند خشم‌شان فروکش خواهد کرد؛ امیدشان را از دست نمی‌دهند و می‌دانند چه کنند و چه چیزی مصرف کنند و دیگر این دردهای روحی ادامه نیابد. این همان نکته کلیدی است که کتاب را به اثری برجسته تبدیل می‌کند. اثری که با خواندن آن می‌توان به آرامش تازه‌ای رسید.
